ਜੋੜ-ਬੇਜੋੜ
ਜੋੜ-ਬੇਜੋੜ
” ਤੂੰ ਤੋਤੇ ਵਾਂਗੂ ਇਕੋ ਗੱਲ ਈ ਕਿਉਂ ਕਰੀ ਜਾਣੀ ਆ | ਕੀ ਗੋਲੀ ਵੱਜੀ ਆ ਦੱਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ | ਮੁੰਡੇ ਤੇ ਆਮ ਈ ਵਡੇ ਹੁੰਦੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲੋਂ , ਪੰਜ-ਸੱਤ ਸਾਲ ਦਾ ਫਰਕ ਤੇ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ | ਇਹਦਾ ਚਲ ਤੂੰ 2 ਸਾਲ ਹੋਰ ਵੱਧ ਲਾ ਲਾ |” ਬੇਅੰਤ ਸਿਓਂ ਕਚੀਚੀ ਜਿਹੀ ਲੈਕੇ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਕੁਲਦੀਪ ਨੂੰ ਪਿਆ |
” ਲੈ ! ਕੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ | ਆਪਣੀ ਸਿੰਮੀ ਨੇ ਅਜੇ ਆਉਂਦੇ ਵਿਸਾਖ ਨੂੰ ਤੇਈਆਂ (23) ਦੀ ਹੋਣਾ ਤੇ ਵਿਚੋਲਣ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹੋ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਉਮਰ ਬੱਤੀ ਸਾਲ ਦਸੀ ਆ | ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਪੈਂਤੀਆਂ(35) ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ | ਦਸ ਭਲਾ ਇਹ ਕੀ ਜੋੜ ਬਣਿਆ | ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਪੰਜ-ਸੱਤ ਸਾਲ ਈ ਛੋਟਾ ਹੋਣਾ ਮਸਾਂ |” ਕੁਲਦੀਪ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਰੋਣਹਾਕੀ ਹੋਈ ਪਈ ਸੀ |
” ਇਹ ਕਹਾਵਤ ਨਾ ਸੱਚ ਈ ਆਖੀ ਕਿਸੇ ਕਿ ਬੁੜੀਆਂ ਦੀ ਗੁੱਤ ਪਿੱਛੇ ਮਤ ਹੁੰਦੀ | ਅਗਲਾ ‘ਮਰੀਕਾ (ਅਮਰੀਕਾ) ਰਹਿੰਦਾ | ਦੋ ਟਰਾਲੇ ਓਹਦੇ ਆਪਦੇ ਤੇ ਆਪਣਾ ਘਰ ਆ | ਸਿੰਮੀ ਆਪਣੀ ਨੂੰ ਪਟਰਾਣੀ ਬਣਾਕੇ ਰੱਖੂ | ਜੇ ਉਮਰ ‘ਚ ਦੋ-ਚਾਰ ਸਾਲ ਦਾ ਵਾਧਾ ਘਾਟਾ ਵੀ ਹੋਊ ਤਾਂ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਣ ਲਗਾ | ਤੂੰ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਪੁਠੀਆਂ ਸਿਧੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਕਰ ਹੋਰ ਕੁੜੀ ਦਾ ਮਨ ਨਾ ਚੁਕਦੀ | ” ਬੇਅੰਤ ਸਿਓ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਪਈ ਤਿਉੜੀ ਸਾਫ ਦਿਸ ਰਹੀ ਸੀ |
” ਸਿੰਮੀ ਦੇ ਡੈਡੀ! ਮੈਂ ਮਾਂ ਆ ਓਹਦੀ | ਓਹਦੇ ਬਿਨਾ ਆਖੇ ਓਹਦੇ ਮਨ ਦੀ ਗੱਲ ਬੁਝ ਲੈਂਦੀ ਆ | ਉਹ ਨਹੀਂ ਖੁਸ਼ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੋਂ | ਨਾਲੇ ਸਾਡੀ ਕੁੜੀ ਕਿਹੜੀ ਅੰਨੀ ਕਾਣੀ ਆ ਜਾਂ ਕੋਈ ਕਜ ਆ ਓਹਦੇ ਚ | ਸੁਖ ਨਾਲ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਆ , ਸੋਹਣੀ-ਸੁਨੱਖੀ ਆ | ਵਾਧੂ ਰਿਸ਼ਤੇ ਮੇਰੀ ਧੀ ਨੂੰ | ਆਹ ਜਿਹੜਾ ਭੈਣਜੀ ਕੁਲਵੰਤ ਨੇ ਦਸਿਆ ਸੀ ਪਿਛਲੇ ਮਹੀਨੇ , ਉਹ ਕਿਹੜਾ ਮਾੜਾ ਸੀ | ਮੁੰਡਾ ਸੋਹਣਾ ਵੀ ਸੀ ,ਸਿਫਤ ਪੂਰੀ ਸੁਣੀ ਸੀ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਤੇ ਨਾਲੇ ਹਾਣ -ਪਰਵਾਣ ਆ | ਆਪਣੀ ਸਿੰਮੀ ਨੂੰ ਵੀ ਚੰਗਾ ਲਗਾ ਸੀ ਉਹ | ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਵਾਰ…… “
” ਬੱਲੇ ਤੇਰੇ ! ਏਡੇ ਤੂੰ ਦਿਮਾਗ ਵਾਲੀ |” ਬੇਅੰਤ ਸਿਓਂ ਕੁਲਦੀਪ ਨੂੰ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਟੋਕਦਾ ਬੋਲਿਆ ” ਕਿਥੇ ਰਾਜਾ ਭੋਜ ਤੇ ਕਿਥੇ ਗੰਗੂ ਤੇਲੀ | ਓਏ ਉਹ ‘ਮਰੀਕਾ ਰਹਿੰਦਾ ‘ਮਰੀਕਾ ਤੇ ਹਾਅ ਜੀਹਦੀ ਗੱਲ ਤੂੰ ਕਰਦੀ ਇਹਦੇ ਪੱਲੇ ਕੀ ਆ | ਪੰਜ ਕਿਲੇ ਪੈਲੀ ਤੇ ਦੋ ਭਰਾ | ਮੁੰਡਾ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦਾ ਬਸ | ਜਿੰਨੇ ਓਹਨੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਚ ਕਮਾਉਣੇ ਆ ਨਾ , ਇਹਨੇ ‘ਮਰੀਕਾ ਵਾਲੇ ਨੇ ਮਹੀਨੇ ਚ ਕਮਾ ਲੈਣੇ | ਤੇਰਾ ਖਾਨਾ ਈ ਹੈਨੀ ਦਿਮਾਗ ਦਾ | ” ਬੇਅੰਤ ਸਿਓਂ ਹੁਣ ਪੂਰਾ ਪੂਰਾ ਖਿਝਿਆ ਪਿਆ ਸੀ |
” ਲੈ ! ਫੇਰ ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਚਾਰ ਸ਼ਿਲੜ ਘਟ ਨੇ ਤਾਂ | ‘ਮਰੀਕਾ ਵਾਲਾ ਕਿਹੜਾ ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ ਰੋਟੀਆਂ ਖਾਂਦਾ ਹੋਣਾ | ਉਹ ਘਟੋ-ਘਟ ਸਾਡੀ ਸਿੰਮੀ ਨਾਲ ਫੱਬੂ ਤਾਂ ਸਹੀ |” ਪਰ ਕੁਲਦੀਪ ਕੌਰ ਵੀ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਾ ਹੋਣ ਤੇ ਬਾਜਿਦ ਲਗ ਰਹੀ ਸੀ |
” ਉਹ ਤੂੰ ਜਾ ਜਾਕੇ ਨਾ ਅੰਨ-ਪਾਣੀ ਕਰ | ਜਿਹੜਾ ਕੰਮ ਆ ਤੇਰਾ | ਇਹ ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ ਕੰਮ ਆ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕਰਨ ਦੇ | ਐਵੇਂ ਨਾ ਟੈਂ-ਟੈਂ ਕਰੀ ਜਾ |” ਬੇਅੰਤ ਸਿਓ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਲੋਂ ਜਿਵੇਂ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਮੁਕਾ ਛਡੀ ਸੀ |
” ਕੁੜੇ ਕੁਲਦੀਪ! ਵੇ ਬੇਅੰਤ! ਤੁਸਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਕੀ ਰੌਲਾ ਪਾਇਆ ਭਾਈ | ਕੋਈ ਸੁਣੂ ਤਾਂ ਕੀ ਆਖੂ | ” ਬੇਅੰਤ ਸਿਓਂ ਦੀ ਮਾਂ ਭਜਨ ਕੌਰ ਜਿਹੜੀ ਬਾਹਰ ਵਰਾਂਡੇ ‘ਚ ਬੈਠੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਰਨ ਨਾ ਕਰਨ ਤੇ ਹੋ ਰਹੀ ਬਹਿਸ ਨੂੰ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ , ਉਠਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ |
” ਆ ਬੀਬੀ! ਤੂੰ ਹੀ ਸਮਝਾ ਕੇ ਵੇਖਲਾ ਇਹਨੂੰ | ਖੌਰੇ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਇਹਦੇ ਖਾਨੇ ‘ਚ ਪੈਜੇ |” ਏਨੀ ਗੱਲ ਕਹਿਕੇ ਉਹ ਕੁਲਦੀਪ ਵੱਲ ਕੌੜਾ ਜਿਹਾ ਝਾਕਿਆ |
” ਮੈਂ ਬੁਢੜੀ ਨੇ ਭਲਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੀ ਸਮਝਾ ਲੈਣਾ | ਆਹੋ ਪਰ ਇਕ ਗੱਲ ਮੈਂ ਜਰੂਰ ਸੁਣਾਊ | ਵੇ ਬੇਅੰਤ ! ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਪਤਾ ਹੋਣਾ | ਮੇਰੀ ਸਹੇਲੀ ਸੀ ਭਾਗੋ | ਜਿਹੜੀ ਚਾਰ ਪੰਜ ਵਰੇ ਹੋਏ ਪੂਰੀ ਹੋਗੀ | ਤੇਰੇ ਮਾਮੇ ਨੇ ਦਸਿਆ ਸੀ ਮੈਨੂੰ |” ਭਜਨ ਕੌਰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚਲੀ ਖੂੰਡੀ ਓਹਨੇ ਮੰਜੇ ਦੀ ਬਾਹੀ ਨਾਲ ਟਿਕਾ ਦਿਤੀ |
” ਆਹੋ ਦਸਦੀ ਤਾਂ ਹੁੰਦੀ ਸਾਂ ਕਈ ਵਾਰ ਕਿ ਤੂੰ ਤੇ ਮਾਸੀ ਭਾਗੋ ਬੜੀਆਂ ਪੱਕੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸੀ | ਪਰ ਓਹਦਾ ਵਿੱਚ ਕਿੱਸਾ ਲੈਕੇ ਕਿਉਂ ਬਹਿ ਗਈ ਆ | ਅਸੀਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰੀ ਜਾਣੇ ਆ ਤੂੰ ਕੋਈ ਕਰੀ ਜਾ |” ਬੇਅੰਤ ਸਿਓਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਖਿਝਿਆ ਬੈਠਾ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਹੋਰ ਖਿਝ ਗਿਆ ਸੀ |
” ਜੇਰਾ ਰੱਖ ਕਾਕਾ ! ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਤੇ ਈ ਆਉਣ ਲਗੀ ਆ | ਭਾਗ ਕੌਰ ਦਾ ਵਿਆਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਸਾਲ ਕੁ ਹਟਕੇ ਹੋਇਆ ਸੀ | ਜਦੋ ਓਹਦਾ ਵਿਆਹ ਸੀ , ਤੂੰ ਮਸੀਂ ਇਕੀਆਂ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਸੀ | ਤੇਰੀ ਦਾਦੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਸ਼ਿਲੇ ਕਰਕੇ | ਮੈਂ ਵੀ ਨਿਆਣ ਉਮਰ ਦੀ ਸੀ | ਇਸ ਗੱਲ ਤੇ ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨਾਲ ਬੜਾ ਲੜੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਏਨੀ ਪਕੀ ਸਹੇਲੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਆ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ |” ਭਜਨ ਕੌਰ ਨੇ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਤੇ ਫੇਰ ਗੱਲ ਅੱਗੇ ਤੋਰੀ |
” ਓਹਦੇ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਛੇ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਹੋਏ ਸੀ | ਮੈਂ ਵੀ ਪਿੰਡ ਗਈ ਹੋਈ ਸਾਂ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ | ਮੈਨੂੰ ਬੜਾ ਚਾਅ ਸੀ ਕਿ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਆ | ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਹੋਊ ਉਸ ਕੋਲ ਦਸਣ ਲਈ | ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ‘ਚ ਕਿੰਨੀ ਸੋਹਣੀ ਲਗਦੀ ਹੋਊ | ਪਰ ਜਦੋ ਮੈਂ ਓਹਨੂੰ ਮਿਲਣ ਓਹਨਾ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਵੇਖਕੇ ਹੈਰਾਨ ਜਿਹੀ ਰਹਿ ਗਈ | ਓਹਦੇ ਉੱਤੇ ਤਾਂ ਸੱਜਰ ਵਿਆਹੀ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਰੂਪ ਈ ਨਹੀਂ ਸੀ , ਕੋਈ ਰੌਣਕ ਨਹੀਂ ਸੀ | ਚਾਹ ਪਾਣੀ ਪੀਕੇ ਅਸੀਂ ਅੰਦਰ ਚਲੀਆਂ ਗਈਆਂ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਮਾਰਨ | ਮੈਂ ਪੈਂਦੀ ਸਟੇ ਉਸ ਤੇ ਪਹਿਲਾ ਸਵਾਲ ਇਹੋ ਕੀਤਾ ” ਹੈਂ ਨੀ ਭਾਗੋ! ਕੁੜੇ ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ ਲਗਾ ਲਗਦਾ | ਤੂੰ ਤੇ ਕੀ ਬਿਮਾਰ ਜਿਹੀ ਬਣੀ ਆ | ਖਾਣ ਪੀਣ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ਕਿ ਸੱਸ ਚੰਦਰੀ ਟੱਕਰ ਗਈ |” ਮੇਰੇ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ ਉਹ ਨਾਲ ਈ ਫਿੱਸ ਗਈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਗੱਲ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜ ਗਈ ਜਿਵੇਂ ਦੋ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਜਵਾਕੜੀ ਹੋਵੇ |” ਏਨਾ ਕਹਿ ਭਜਨ ਕੌਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਾਹ ਲੈਣ ਲਈ ਰੁਕ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਮੋਈ ਸਹੇਲੀ ਦੇ ਕਿਸੇ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਭਰ ਆਈਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਪੂੰਝਣ ਲਈ |
” ਮਾਸੀ ਭਾਗੋ ਕਿਉਂ ਰੋਂਦੀ ਸੀ ਬੀਬੀ ਜੀ |” ਕੁਲਦੀਪ ਅੱਗੇ ਜਾਨਣ ਨੂੰ ਕਾਹਲੀ ਸੀ |
” ਇਸੇ ਜੋੜ-ਬੇਜੋਡ਼ ਕਰਕੇ , ਜਿਹੜਾ ਹੁਣ ਸਿੰਮੀ ਦਾ ਕਰਨ ਨੂੰ ਫਿਰਦਾ ਬੇਅੰਤ ਸਿਓਂ |” ਤੇ ਭਜਨ ਕੌਰ ਏਨੀ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਫੇਰ ਨਾ ਕੁਝ ਬੋਲੀ |
” ਜੋੜ-ਬੇਜੋਡ਼ ਕਿਦਾਂ ਬੀਬੀ ਜੀ ?” ਕੁਲਦੀਪ ਨੇ ਕਾਹਲੀ ਜਿਹੀ ਪੈਂਦੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ |
” ਭਾਗੋ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਮੰਗੀ ਸੀ | ਛੇ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਮੰਗੀ ਰਹੀ ਹੋਣੀ | ਫੇਰ ਓਹਦੀ ਮਾਮੀ ਨੇ ਇੱਕ ਨਵੀ ਦਸ ਪਾ ਦਿਤੀ ਜਿਥੇ ਬਾਅਦਾ ਉਹ ਵਿਆਹੀ ਗਈ ਸੀ | ਜਿਥੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮੰਗੀ ਸੀ ਓਥੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਪੰਜ ਕਿਲੇ ਆਉਂਦੇ ਸੀ ਬਸ ਪੈਲੀ ਦੇ ਤੇ ਇਹ ਮੁੰਡਾ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸ਼ਰੀਕੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਲਗਦੀ ਚਾਚੀ ਦਾ ਭਣੇਵਾਂ ਸੀ | ਮੁੰਡਾ ਬੜਾ ਸੋਹਣਾ ਤੇ ਸ਼ਰੀਫ ਸੁਣਿਆ ਸੀ | ਫੇਰ ਓਹਦੀ ਮਾਮੀ ਨੇ ‘ਗਾਂਹ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਸੀ ਓਹਦੀ ਓਥੋਂ ਦਸ ਪਾ ਦਿਤੀ , ਬੜੇ ਸਰਦੇ ਪੁੱਜਦੇ ਘਰ ਦੀ | ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਤੀਹ ਕਿਲੇ ਆਉਂਦੇ ਸੀ | ਹਰ ਇਕ ਸੰਦ ਘਰ ਦਾ ਸੀ , ਪੱਕੀ ਇੱਟ ਦਾ ਘਰ ਬਣਿਆ ਸੀ | ਬਸ ਭਾਗੋ ਦੇ ਮਾਂ-ਪਿਓ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹੀ ਲਾਲਚ ਮਾਰ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੀ ਧੀ ਏਸੇ ਵੱਡੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਾਜ ਕਰੂਗੀ | ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਵਲ ਨਾ ਵੇਖਿਆ | ਉਹ ਬੱਤੀ-ਤੇਤੀ ਸਾਲ ਦਾ ਹੋਣਾ ਤੇ ਭਾਗੋ ਮਸੀਂ ਉਨੀਵਾਂ ਟੱਪੀ ਸੀ | ਉਤੋਂ ਹੈ ਦਵਾਜੂ ਸੀ , ਪਹਿਲੀ ਵਹੁਟੀ ਖੌਰੇ ਆਂਹਦੇ ਸੀ ਤਾਪ ਈ ਚੜ੍ਹਿਆ ਤੇ ਪੂਰੀ ਹੋਗੀ | ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸੱਤ-ਅੱਠ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਸੀ ਪਰ ਬੱਚਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ |”
ਮਾੜਾ ਜਿਹਾ ਸਾਹ ਲੈ ਭਜਨ ਕੌਰ ਨੇ ਅੱਗੇ ਲੜੀ ਜੋੜੀ ” ਮੈਂ ਭਾਗੋ ਨੂੰ ਮਸੀਂ ਚੁੱਪ ਕਰਾ , ਮੰਜੇ ਤੇ ਬਿਠਾਇਆ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਪੁਚਕਾਰ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲਗੀ ਕਿ ਪਤਾ ਤੇ ਲਗੇ ਗੱਲ ਕੀ ਹੋਈ ਆ | ਉਹ ਬੜੀ ਨਿਮਾਣੀਆ ਜਿਹੀਆਂ ਵਾਂਗ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਤੱਕੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਫੇਰ ਹੌਕੇ ਜਿਹੇ ਲੈਕੇ ਆਖਣ ਲਗੀ ” ਨੀ ਭਜਨੋ! ਤੈਨੂੰ ਚੇਤਾ ਆਪਾਂ ‘ਕਠੀਆਂ ਸਵੈਟਰ ਉਣੇ ਸੀ | ਤੂੰ ਭਾਈਆ ਜੀ ਲਈ ਤੇ ਮੈਂ ਓਹਦੇ ਲਈ ਜੀਹਦੇ ਨਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੰਗੀ ਸਾਂ |” ਮੈਂ ਬਸ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ | ਉਹ ਫੇਰ ਅੱਗੇ ਆਖਣ ਲਗੀ ” ਚਾਚੀ ਕਰਤਾਰੋ ਨੇ ਦਸਿਆ ਸੀ ਉਸਦਾ ਕੱਦ-ਕਾਠ , ਬੜਾ ਪਤਲਾ ਜਿਹਾ ਸੀ ਕਹਿੰਦੀ ਸ਼ਮਕ ਵਰਗਾ | ਉਹ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕਹਾਣੀਆਂ ਕਿਉਂ ਪਾਉਣ ਲਗ ਗਈ ਸੀ | ਮੈਂ ਚੁੰਨੀ ਦੇ ਲੜ ਨਾਲ ਓਹਦਾ ਮੂੰਹ ਪੂੰਝਿਆ ਤੇ ਓਹਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਾਉਂਦੀ ਕਹਿਣ ਲਗੀ ” ਆਹੋ ਮੇਰੀਏ ਭੈਣੇ ਚੇਤਾ ਆ ਮੈਨੂੰ ਪਰ ਹੁਣ ਇਹ ਸਬ ਕੁਝ ਮੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਦਸ ਰਹੀ ਆ | ਤੂੰ ਹੁਣ ਦੀ ਗੱਲ ਦਸ ਨਾ ਕੀ ਹੋਈ ਆ ? ਸਹੁਰੇ ਨਹੀਂ ਚੰਗੇ ਕਿ ਭਾਈਆ ਜੀ ਕੁਝ ਕਹਿੰਦਾ ? ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ | ਉਹ ਹੌਕਾ ਜਿਹਾ ਭਰਦੀ ਆਖਣ ਲੱਗੀ ” ਨੀ! ਓਹੋ ਸਵੈਟਰ ਮੈਂ ਨਾਲ ਲੈ ਗਈ ਸੀ ਸਹੁਰੇ | ਬੀਬੀ ਆਖਦੀ ਸੀ ਇਹ ਪਾ ਲੈਣਗੇ ਪਰ ਓਹਨੂੰ ਤਾਂ ਅੜਿਆ ਵੀ ਨਾ | ਕਿਥੇ ਉਹ ਪਤਲਾ ਪਤੰਗ ਜਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਕਿਥੇ ਇਹ ਕੱਦ-ਕਾਠ ਦਾ ਭਾਰਾ | ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਮੇਰਾ ਮਾੜਾ ਜਿਹਾ ਹਾਸਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਪਰ ਮੈਂ ਸਹਿਜ ਜਿਹੀ ਹੋਕੇ ਓਹਨੂੰ ਆਖਣ ਲਗੀ ਨੀ ਭਾਗੋ ਤੂੰ ਜਵਾਕੜੀ ਆ ਦਸ | ਫੇਰ ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਸਵੈਟਰ ਨਹੀਂ ਅੜਿਆ ਤਾਂ , ਤੂੰ ਹੋਰ ਉਣ ਲਈ ਦਸ | ਨਾ ਨਾ ਭਜਨੋ ! ਗੱਲ ਸਵੈਟਰ ਦੀ ਨਹੀਂ | ਪਰ ਨੀ ਅੜੀਏ! ਕੀ ਜੋੜ ਆ ਸਾਡਾ ਭਲਾ, ਦਸ ਖਾਂ | ਇੱਕ ਤੇ ਸਾਡੀ ਉਮਰ ‘ਚ ਏਡਾ ਫਰਕ ਤੇ ਦੂਜਾ ਇਹ ਕਿ ਓਹਦੀ ਤੇ ਕੋਈ ਰੀਝ ਵੀ ਕੰਵਾਰੀ ਨਹੀਂ | ਮੇਰੀਆਂ ਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਈ ਕੰਵਾਰੀਆਂ ਸੀ ਨਾ | ਤੇ ਉਹ ਫਿਰ ਡੁਸਕਣ ਲਗ ਪਈ | ਮੈਂ ਦਸ ਕੀ ਕਰਨੇ ਸੀ ਤੀਹ ਕਿਲੇ | ਪੰਜਾਂ ਕਿਲਿਆਂ ਵਾਲਾ ਕਿਤੇ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਮਾਰ ਦੇਣ ਲਗਾ ਸੀ | ਮੈਂ ਕੋਈ ਕਿਲੇ ਬੱਝੀ ਮੱਝ-ਗਾਂ ਸੀ ਜਿਨੂੰ ਇੱਕ ਕਿਲੇ ਤੋਂ ਖੋਲ , ਦੂਜੇ ਤੇ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲਗਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ ਵੀ ਨਾ | ਮੈਂ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖ ਲਏ ਸੀ | ਜਿਦਾਂ ਜਿਦਾਂ ਵੀ ਚਾਚੀ ਕਰਤਾਰੋ ਨੇ ਦਸਿਆ ਸੀ ਮੈਂ ਓਦਾਂ ਦੇ ਹੀ ਨੈਣ-ਨਕਸ਼ ਸੋਚ ਓਹਦਾ ਮੁਹਾਂਦਰਾ ਘੜ ਲਿਆ ਸੀ | ਉਹ ਕਿੰਝ ਉਠਦਾ-ਬਹਿੰਦਾ ਹੋਊ , ਕਿੰਝ ਤੁਰਦਾ-ਫਿਰਦਾ ਹੋਊ , ਖਾਂਦਾ-ਪੀਂਦਾ ਹੋਊ , ਮੈਂ ਬਸ ਉਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਸਾਂ | ਮੈਂ ਚਾਹੇ ਸੋਚਾਂ ਦੀ ਤੰਦ ਰਾਹੀਂ ਹੀ ਪਰ ਉਸ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਈ ਸਾਂ ਭੈਣੇ | ਤੇ ਉਹ ਫੇਰ ਫਿਸ ਗਈ | ਮੈਂ ਓਹਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸਮਝ ਤਾਂ ਰਹੀ ਸਾਂ ਪਰ ਓਹਦੀ ਪੀੜ ਨੂੰ ਖੌਰੇ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕੀ | ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵਲੋਂ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਗੀ ਕਿ ਓਹਦੇ ਸੰਜੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਸ ਨਾਲ , ਜਿਸ ਨਾਲ ਸੀ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਵਿਆਹ ਹੋਣਾ ਸੀ | ਪਰ ਓਹਦਾ ਦਿਲ ਜਿਹੜੀ ਪੀੜਾ ਹੰਢਾ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਓਹਦੇ ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਧਰਵਾਸਿਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਖਾਸਾ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ | ਉਹ ਫੇਰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਵੇਦਨਾ ਦਸਣ ਲਗੀ | ਨਹੀਂ ਨੀ ਭਜਨੋ! ਇਹ ਸੰਜੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ , ਇਹ ਤੇ ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ ਲਾਲਚ ਹੀ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਇਸ ਸਾਕ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਨਰੜ ਦਿੱਤਾ | ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਈ ਪੁੱਛ ਲੈਂਦੇ ਕਿ ਭਾਗੋ ਤੇਰੀ ਕੀ ਮਰਜੀ ਆ | ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਸਹੁਰੇ ਭਜਨੋ! ਤੂੰ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਕਹਿਕੇ ਵੇਖ ਖਾਂ ਅੜੀਏ | ਤੇ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਮੈਨੂੰ ਚਿੰਬੜ ਗਈ | “
ਏਨੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾ ਭਜਨ ਕੌਰ ਜਿਵੇਂ ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ ਗਵਾਚ ਗਈ ਸੀ |
ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਚੁੱਪ ਵੇਖਕੇ ਇਸ ਵਾਰ ਸਵਾਲ ਬੇਅੰਤ ਸਿਓਂ ਵਲੋਂ ਆਇਆ ਸੀ
” ਫੇਰ ਕੀ ਬਣਿਆ ?”
” ਬਣਨਾ ਕੀ ਸੀ | ” ਭਜਨ ਕੌਰ ਨੇ ਠੰਡਾ ਜਿਹਾ ਹੌਕਾ ਭਰਿਆ ” ਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਓਹਦੀ ਮਰਜੀ ਪੁੱਛੀ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪੁੱਛੀ | ਪਰ ਅਸੀਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਿਤੇ ‘ਕਠੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਓਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਧੂਰਾਪਣ ਜਿਹਾ ਈ ਵੇਖਿਆ | ਸੁਖ ਨਾਲ ਤਿੰਨ ਪੁੱਤਾਂ ਤੇ ਇੱਕ ਧੀ ਦੀ ਮਾਂ ਬਣ ਗਈ ਸੀ | ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਖਾਲੀਪਣ ਸੀ | ਖੌਰੇ ਹਾਣ ਨਾ ਮਿਲਣ ਕਰਕੇ , ਖੌਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਜਿਆਦਤੀ ਜਿਹੀ ਕਰਤੀ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਪਰ ਸੀ ਕੁਝ ਜਿਨੂੰ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਉਹ ਤਰਸਦੀ ਰਹੀ |”
” ਵੇ ਬੇਅੰਤ ! ਦੇਖੀਂ ਕਿਤੇ ਆਪਣੀ ਸਿੰਮੀ ਵੀ ਦੂਜੀ ਭਾਗੋ ਨਾ ਬਣਜੇ | ਇੱਕ ਵਾਰ ਕੁੜੀ ਦੀ ਮਰਜੀ ਜਰੂਰ ਪੁੱਛ ਲਿਓ | ਫੇਰ ਭਾਈ ਜੋ ਮਰਜੀ ਕਰਿਓ |” ਏਨਾ ਆਖ ਉਹ ਆਪਣੀ ਖੂੰਢੀ ਫੜ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈ ਸੀ , ਜਿਵੇਂ ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਸ ਕੋਲ ਸਮਝਾਉਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ | ਤੇ ਬੇਅੰਤ ਸਿਓਂ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਡੂੰਘੀ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਡੁਬਿਆ ਲਗਦਾ ਸੀ |(ਸਮਾਪਤ)
ਗੁਰਮੀਨ ਕੌਰ
94637-61800
ਈ-ਮੇਲ-gurmeensran21@gmail.com
